เก็บดอกไม้ร่วมต้น
PART 13 NC
“หวังว่าคงจะไม่ว่ากันนะครับ... คุณป๋ายเซียน”
น้ำเสียงเยือกเย็นชวนให้เสียวสันหลัง
ป๋ายเซียนร้องไห้น้ำตาคลอ เขาจะใช้ข้ออ้างใดให้ตนเองรอดไปจากสถานการณ์เช่นนี้ได้คงจะไม่มีอีกแล้ว
มันยากที่คนเจ้าอารมณ์จะยอมเชื่อฟังและคล้อยตาม
เขาไม่พูด...
ในมือไม่มีสมุดไม่มีปากกาก็เหมือนคนไม่มีทางสู้
หัวไล่เล็กถูกกดให้จมลงกับเตียงนอนนุ่ม
เล็บมือหนาจิกลงไปให้รู้สึกเจ็บเพื่อหยุดฝ่ามือที่กำลังทุบตี
ป๋ายเซียนอยากเอาตัวรอดแต่เขากลับไม่รู้เลยว่ายิ่งทำก็เหมือนยิ่งต่อต้านมันกระตุ้นอารมณ์เกรี้ยวกราดให้ลุกโชนมากขึ้นทุกนาที
เสื้อเชิตสีขาวถูกกระชากในทีเดียวกระดุมก็หลุดกระจายลงสู่พื้น
กางเกงผ้าเนื้อหนาสีเข้มถูกร่นลงไปจนหลุดออกจากช่วงเรียวขาสวย
ร่างกายขาวเนียนของป๋ายเซียนกำลังเปลือยเปล่า
ผิวขาวจัดถูกแรงกระชากที่หนักหน่วงสร้างย้ำให้เกิดรอยแดงจากเนื้อผ้าหนาที่ครูดไปตามผิวขาว
สองแขนเล็กในตอนนี้หยุดการห้ามปราม
ป๋ายเซียนใช้มันเพื่อปกปิดผิวกายของเขาเอาไว้ด้วยความไม่คุ้นชินที่ต้องเปลือยเปล่าต่อหน้าใคร
“คุณมันก็แค่เหมือนเขาแต่มีสิ่งหนึ่งที่คุณสู้เขาไม่ได้..
คุณสู้แบคฮยอนไม่ได้”
“เพราะคุณมันไม่เห็นค่าของตัวเอง...
คุณมันไร้ค่า”
ชานยอลกดน้ำเสียงลงต่ำ
คำพูดร้ายกาจจะทำร้ายป๋ายเซียนมากแค่ไหนเขาไม่สน ในหัวมีแต่ความโกรธ ภาพของร่างบางที่เดินออกมาจากบ้านของชายคนอื่นมันทำให้หูตาพร่าเลือนไปเสียหมด
ริมฝีปากหนากดจูบลงไปที่เรียวปากบางด้วยความรุนแรง
ฟันคมกัดหนักๆที่ปากล่างเมื่อป๋ายเซียนกำลังดื้อดึง
ความรุนแรงของจูบหนักหน่วงทำให้ริมฝีปากของเขาแตก ป๋ายเซียนดิ้นเพื่อเอาตัวรอด
ยิ่งออกแรงมากเขาก็ยิ่งกอดรัดให้หยุดนิ่ง จนในที่สุดร่างบางก็ยอมแพ้
“ฮึก!!ฮืออออ” ป๋ายเซียนเริ่มส่งเสียงร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม
ร่างบางเบือนหน้าหนีเขาแต่ชานยอลก็ไม่ได้ให้ความสนใจ
ทั้งโกรธและรุ่มหลงจนความรู้สึกผสมปนเปกัน
ซอกคอขาวหัวไหล่สวยแผ่นอกบางยอดอกสีอ่อน
ชานยอลกดจูบเน้นย้ำและใช้ฟันคมกัดจนเป็นรอยเขียวจ้ำเสียจนเต็มพื้นที่ ผิวกายหอมอ่อนไร้กลิ่นสบู่
มือหนากอบกุมประครองส่วนที่ไวต่อความรู้สึกเอาไว้ก่อนจะขยับฝ่ามือเคลื่อนไหวจนร่างบางบิดเร้าด้วยความเสียวซ่าน
“อึก.. อื้อออออ”
ป๋ายเซียนทรมานกับความรู้สึกที่แปลกประหลาดกับตนเอง
“เพิ่งจะเสร็จมาไม่ถึงชั่วโมง
ปลุกง่ายขนาดนี้เลยเหรอ ไม่น่าถึงได้หายกันไปนานสองนานจัดกันไปกี่รอบละผมจะได้แถมให้พอๆกัน”
คนปากดีใช้วาจาแสนร้ายกาจ
ชานยอลมองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา
ร่างกายที่กำลังสั่นสะอื้นนั้นด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
เขามองว่ามันคือการเสแสร้งแกล้งทำ ป๋ายเซียนหลอกเขาเหมือนคนโง่คนหนึ่ง
ร่างบางทำให้เขาผิดหวัง
ท่อนแขนหนาคว้าเอาท่อนขาเรียวสวยขึ้นพาดบ่าก่อนจะแทรกตัวเข้าไปตรงกลาง
เขาจะไม่เล้าโลมให้มากไปกว่านี้ คนเจนจัดที่กร้านต่อเรื่องบนเตียงคงจะเคยชินมาแล้วจนเขาไม่ต้องส่งใบเบิกทาง
บางทีเขาอาจจะเร่าร้อนไม่พอสำหรับป๋ายเซียนก็เป็นได้
“ฮึก...อืออื้อ” ร่างบางส่ายหัวไปมา
ท่าทางที่เสี่ยงต่ออันตรายในท่านี้ทำให้เขาหวาดกลัว การร้องขอความเห็นใจจากคนที่กำลังโกรธนั้นจะเป็นผลหรือไม่เขาไม่รู้
“ฮื้อ...อ่ะ...อ่า ฮืออออออออออออ”
ปั๊ก!!!
ชานยอลส่งยิ้มที่มุมปากให้คนที่กำลังร้องไห้
เขาไม่สนใจและกำลังเริ่มสอดใส่ความเป็นชายที่ใหญ่โตเกินกว่าช่องทางรักที่คับแคบนั้นจะรับไหว เขาขยับมันช้าๆทั้งที่ไม่ใช้เจลเย็นใดๆช่วย ช่องทางที่บีบรัดนั้นปิดสนิท
ยิ่งเขาพยายามสอดมันอีกครั้งร่างบางก็ยิ่งร้องไห้ ทำไมถึงได้คับแน่นเช่นนี้
ป๋ายเซียนผลักดันและทุบตีเขา สีหน้านั้นแสนเจ็บปวดและทรมาน ทำไมถึงเป็นเช่นนี้
มันตรงกันข้ามกันที่เขาคิดเอาไว้ แต่มันก็ไม่มีเวลามากพอให้มาไตร่ตรองใดๆ
ชานยอลกระแทกกายเข้าในครั้งเดียวจนสุด
“อ๊า...ฮือออออ ฮือออ”
อึดอัดแต่เสียวซ่าน
ช่องทางรักที่รีบรัดแน่น ทำไมถึงได้ตอดรัดเขาหนักเช่นนี้ นี่มันคือครั้งแรกหรืออย่างไรแทบขยับไม่ได้
แทบจะเคลื่อนไหวไม่ได้ในขณะที่ร่างบางที่กำลังร้องไห้นั้นเกร็งตัว เขาก็ยิ่งทรมาน
หรือนี่คือ
ครั้งแรกของป๋ายเซียน!!
ครั้งแรกของป๋ายเซียน!!
ความรู้สึกเขาไม่ผิดแล้ว
ชานยอลแทบจะบ้าตายกับสิ่งที่เขาทำลงไปแต่จะให้หยุดตอนนี้ก็คงไม่ทัน มือหนาลูบเลือนผมสีอ่อนเอาไว้ “อย่าเกร็งถ้าคุณไม่อยากเจ็บมากไปกว่านี้”
คำแนะนำที่เขาให้ร่างบางเริ่มผ่อนปรนตาม
ป๋ายเซียนหายใจเข้าออกช้าๆลดอาการหวาดกลัวและร่างกายที่กระตุกเกร็ง
ช่องทางรักที่คลายตัวทำให้เขารู้สึกสบายขึ้น
“ดี..ดีมากครับ”
ชานยอลขยับสะโพกช้าๆสลับกับเร็ว
ร่างบางก็ร้องไห้ไม่ขาดเสียง ยิ่งเขาเร่งความเร็วเสียงร้องไห้นั้นก็ยิ่งดังขึ้นในบางครั้ง
น้ำตาของป๋ายเซียนเปียกที่หมอนเป็นดวงใหญ่
“อ่ะ...อ่าส์”
“อื้ออ”
“ฮืออ”
ในขณะที่ชายหนุ่มยังคงครางอย่างสุขสมไปกับรสชาดของดอกไม้แสนหวาน
ร่างบางกลับกำลังร้องไห้และเสียใจจนแทบคลั่ง
เสียงหายใจที่ขาดช่วงในยามที่รู้สึกเจ็บเสียงครางหวานที่สลับกับเสียงร้องไห้ในยามที่การเคลื่อนไหวนั้นพาเขาไปถึงจุดของความรู้สึก ป๋ายเซียนอายเหลือเกิน
และ... เสียใจมากเหลือเกิน
ที่ต้องมาถูกย่ำยีมากถึงเพียงนี้
เจ็บจนร้องไห้หนักกว่านี้ร่างกายคงไม่บรรเทา
ชานยอดทิ้งตัวลงกอดร่างบางเอาไว้
เนื้อตัวชื้อเหงื่อที่ไหนรินผิวกายนุ่มของร่างบางเริ่มร้อนขึ้น
ปากหนากดจูบที่แก้มขาวเปื้อนน้ำตาเป็นเชิงปลอบประโลม
การได้มองใบหน้าหวานตรงหน้าชัดๆเขาก็ยิ่งรู้สึกไม่ดี
ร่างกายเคลื่อนไหวรุนแรงหยุดไม่ได้เพราะความใคร่
ร่างบางไม่ต่อต้านแต่ก็ไม่ได้เต็มใจ
ที่ยอมผ่อนตามเพราะต้องการบรรเทาความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
เขารู้สึกดีเพราะอารมณ์ของความต้องการแต่อีกคนกลับทรมาน
ยิ่งใกล้ถึงชุดสิ้นสุดเขาก็ยิ่งเร่งมันให้เร็วและรุนแรงมากขึ้น
“อึก...อ๊าป๋ายเซียน... ผมจะไม่ไหวแล้ว”
“อ๊า”
เสียงแหบพร่าที่กระซิบริมหูขาว
ร่างบางฟังมันชัดเจน ในใจของเขาเจ็บปวดไม่ต่างกันกับร่างกาย
“ฮึก!!!”
“อ่าส์.. อ๊าส์”
“อื้มป๋าย... คุณป๋ายเซียน”
เสียงครางบ่งบอกถึงอารมณ์
เสียงร้องไห้บ่งบอกถึงความเสียอกเสียใจ
ชานยอลครางเสียงหวานในการเคลื่อนไหวสุดท้ายก่อนที่สายธารสีขาวที่อุ่นร้อนจะถูกส่งผ่านไปยังช่องทางที่ฉีกขาดจนไม่เหลือชิ้นดี ไม่ต่างกันกับหัวใจและความรู้สึก
“ฮือออ... ฮื้ออออ”
“ฮืออ”
ป๋ายเซียนกำลังร้องไห้
จูบแสนอ่อนวานที่ชานยอลมอบให้เขาที่แก้มขาวป๋ายเซียนไม่รู้สึกถึงมันเลยแม้แต่น้อย
ชานยอลยังคงไม่ถอนกายออกเขาอยากจะกอดปลอบใจและขอโทษในความโง่งี่เง่าของเขาที่พรากครั้งแรกของร่างบางไปด้วยความเข้าใจผิดอย่างไม่ใยดี
“อื้อออฮือออ”
มือบางออกแรงกับแผงอกของเขาจนชานยอลยอมที่จะถอยหาง
เขายันตัวลุกขึ้นก่อนจะค่อยๆถอนกายออกด้วยความจำยอม
เพียงปรายตามองเลือดสีสดที่เปื้อนอยู่ที่ผ้าปูที่นอนสีขาวเขาก็ใจหาย
ผิดจนแก้ตัวอะไรไม่ได้แล้ว
ร่างบางที่กำลังร้องไห้หันหลังหนีเขาในทันทีที่ได้รับอิสระ
กลับไปที่หน้าฟิคคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น